යාර හයක ආශ්චර්යය

මේ බ්ලොග් සටහන ලියන්න හිතුනේ මම වැඩට යන්න සාරිය අඳින මොහොතේ.... අල්මාරියෙන් මම ගත්තේ යාර හයක් දිග, මල් මොස්තරයක් ප්‍රින්ට් කරපු නිල් පාට සිල්ක් රෙද්දක්. විනාඩි දෙක තුනක පියවර කිහිපයකට පස්සේ ඒ යාර හයේ අජීවි වස්තුව මගේ ඇඟ වටේ ලස්සනට එතිලා හිටපු අපූරුව මම කණ්නාඩියෙන් රස වින්දා.........
මං සාරි අඳින හැම මොහොතකම මට මතක් වෙන්නේ මගේ යාළුවෙක්ව. එයා නිලූ.
නිලූ උසයි... තලෙලුයි... කොණ්ඩේ දිගයි.... එයා සාරි ඇඳලා එන දවසට මට හිතෙන්නෙම සාරිය එයාටම නිර්මාණය කරපු ඇඳුමක් කියලා. ඒ තරමටම සාරිය නිලූට ලස්සනයි....(ඒ දවස් වලට අපේ ඔෆිස් එකේ කොල්ලන්ටත් හුස්ම ගන්න අමතක වෙලයි ඉන්නේ) සාරිය ඒ තරම් ලස්සනට පිහිටන ගෑණු ළමයෙක් මම ඊට කලින් දැකලා තිබුනේ නෑ. (හැබැයි මම කවදාවත් ඒ ගැන එයාට කියලා නෑ! දන්නවනේ ඉතිං ගැහැණු ගති....) 
ඉතිං මමත් සාරියට ගොඩාක් ඇලුම් කරන්න ගත්තේ ඊට පස්සේ.... නිලූ අඳින හැම සාරියකටම ඒ සාරියේ පාටින් පුංචි පුංචි සුකුරුත්තං ආ‌භරණ ටිකක් පළඳිනවා. ඒ හැම දෙයකින්ම එයාගේ ලස්සන තවත් වැඩි උනා මිසක් අඩු උනේ නම් නැහැ...
ඒ සාරිය ගැන මගේ මතකයන් එක්ක ඉන්න එක චරිතයක්.. අනික් චරිතේ තමා චබී අක්කා.. මගේ ලොකු අම්මගේ දුව. එයාට බබෙක් හම්බ වෙන්න අපේ ගෙදර (මහගෙදර) ඇවිල්ලා හිටපු කාලේ තමා මම මගේ පළවෙනිම රස්සාවට යන්න පටන් ගත්තේ.. ඒ දවස් වල මම සාරි අඳින්න දන්නේ නැහැ....ඉතිං චබී අක්ක උදේම නැඟිටලා ලොකු බඩත් උස්ස ගෙන අමාරුවෙන් නැමි නැමී සාරි අන්දපු හැටි මට තාම මතකයි... එයාට පින් සිද්ධ වෙන්න දැන් නම් මට විනාඩි 10න් සාරිය ඇඳ ගන්න පුළුවන්.....
ඉන වටේ දෙපාරක් එතිලා රුළි වෙලා..ආයෙත් ඉන වටේ රවුමක් ගිහින් පපුව හරහා  උරහිසෙන් පහළට වැටිලා ඉන්න මේ අජීවි වස්තුව නිසා කොහේදෝ හැංගිලා හිටපු ගැහැණු කමක සංවරයක්, ලාලිත්‍යක් මගේ ඇඟේ දැවටිලා තියෙන හැටි මම තව ටිකක් වෙලා බලං උන්නා....
කාගේ නිර්මාණයක්දෝ මංදා...... මගේ ප්‍රියතම ඇඳුම් ලැයිස්තුවේ හැමදා උඩින්ම ඉන්නේ මේ යාර හයේ ආශ්චර්ය නොහොත් සාරිය........................!