බ්ලොගීට වු හදිය

කලින් තිබ්බ බ්ලොගීගේ ඩයරිය මීයෝ කෑවා. කාපු මීයාගේ නම කුෂාන් සසංක වේ.
bloggiesdiary දැන් bloggysdiary උනා. සිදුවූ බ්ලොග් ඇණහිටීමේ කලබගෑනියට මාගේ බලවත් කණගාටුව ප්‍රකාශ කරමී. නමුත් මගේ පෝස්ට් ද ඔබේ කමෙන්ට්ස් ද නව ලිපිනයේ සංරක්ෂණය කර දීමට ඔහු සමත් වීය.
එම නිසා ඔහුව අදට අත හරින්නෙමී.

කවලමක්ද? කලවමක්ද?

දනිස් අමාරුව සනීප වෙන්න

වසන්තය එන්නේ කවදාද?

AC මැෂිම වැඩ කරන්නෙත් නෑ

නිල් සයුර කළඹන්න

පුභාකරන්වත් ලඟදීම අල්ලනවා කියන්නේ

මේසෙ උඩ දූවිලි වරුසාව

ෆෘට් සැලඩ් එකක් වත් තිබ්බනම්

සෙන්ට් සුවඳ නම් මට අරහං

ෆෝන් එකට කාඩ් එකක් දැම්මෙත් නෑ

ජංගම දුරකථනය සයිලන්ට් කරන්න

බස් එකකටම හතර දෙනයි ඉන්නේ

මාළු මැරෙනවා හේතුවක් නැතුව

නිවිච්ච තේ… පියන්ට පිස්සු…

අද මට ඉන්නේ ළමයි දෙන්නයි

ඔබාමත් වැඩ පටන් ගත්තා

මඟුල් කේක් එක පුස් කා යන්කල්

සිත් අහසට හඳක් වගේ

ආදරය සුන්දර ඇයි මේ තරම්

අද වතුරත් නෑ ඔෆිස් එකේ

ප්‍රොජෙක්ටරේ අපේ නෙමෙයි

කවලමක්ද? කලවමක්ද?

මේක තේරෙන්නේ නැත්නම් මෙතන ‍කොටන්න

බස් රථය

ඒකාකාරී ජීවිතයේ තවත් වැදගත් කොටස් කාරයෙක් අපේ ගමට යන එකම එක බස් රථය. දවසට දෙපාරක් හැමදාම බස් එකේ යන නිසා බස් එකත් මට හරිම සමීප කෙනෙක් වෙලා. උදේ 6.30ට ඉස්කෝලේ ළමයි, වැඩට යන ලොකු ළමයි ගෙදර ඉන්ඩ බැරුව ටවුමට යන ළමයි ඔය කියපු හැට හුටහමාරම පටව ගත්ත බස් එකට මාත් ගොඩ වෙනවා.

මම හැමවෙලේම බස් එකට නඟින්නෙ ඉස්සරහ දොරෙන්. කොන්දොස්තර අයියා නිතරෝම කෑගහන්නෙ "ඉස්සරහට යන්න ,ඉස්සරහට යන්න" කියලා. ඉතින් ඉස්සරහම ඉන්න එක හොඳා. ඔන්න ඔතනම ඉන්නවා සරස්වතී ඉස්කෝලෙට යන දෙමළ ගෑණු ළමයි ටිකක්. මේ ළමයින්ගෙ විනෝදාංශය තමයි මම නැග්ග ගමන් මගේ ඔළුවෙ ඉදන් කකුලේ නිය පොත්ත දක්වාම බලලා මොනා හරි ඇදයක් හොයාගෙන හිනා වෙන එක. අනේ ඉතිං මට දෙමළ පුළුවන් කියලා ඒ අසරණ ළමයි දන්නෙ නෑනේ. මාත් ඉතිං මෝඩි වගේ එයාලා කියන ඒවා අහන් යනවා. මටත් දවසක් එයිනේ, එදාට අමතන්නම්. ඔය අතරෙ දහසක් වැලමිට ඇනීම්, කකුල් පෑගීම්, බැන ගැනීම් , බ්රේක් අතර බස් එක 7.00 ට විතර බදුල්ලට ළඟා වෙනවා. ඊට පස්සෙ මම නිකං කරත්තෙට අහුවෙච්ච කජු ලෙල්ල වගේ වැනි වැනී office එකට යනවා.

ඊට පස්සෙ හවස් බාගෙ කතාව,පොතේ හැටියට බස් එක 5.45ට විතර අපේ halt එකට එන්න ඕන. ඒත් සතියකට දවස් දෙකක් විතර අපේ බස් පොඩ්ඩට අමුතු පහේ ලෙඩ හැදෙනවා. නම් වශයෙන් කියනවා නම් ටයර් මාරැ කිරීම, දුනු පැනීම, තෙල් බ්ලොක් විම් ඇතුළුව මට නොතේරෙන එක එක ජාතියේ ලෙඩ ජාති. ඒ වගේ දවස් වලට නම් අපේ ගමේ සෙට් එක මාත් ඇතුළුව , හොදට උල් කරන ලද ලොකු කටු ටිකක් අරන් කකා ඉන්නවා රෑ 7, 8 වෙනකල්. මාරම චාටරයක්.

හැබැයි බස් එක වෙලාවට ආපු දවස් වලට නම් අපිට මාර ජොලි . බස් එක දැක්ක ගමන් කට්ටියම එක රොත්තට දුවන් යනවා බස් එක ගාවට. බස් එකට ආදරේට නෙමෙයි සිට් අල්ලගන්න. ඔය වෙලාවට ඉතිං මාත් ගෑණු ළමයෙක් කියන එක අමතක කරලා සාරිය උස්සං දුවනවා. හවසට කොහොමත් මට දෙයියනේ කියලා සිට් එකක් හම්බ වෙනවා.

මම බස් එකේ යද්දි ජනේලෙන් එළිය බලන් පාඩුවේ යන්න කැමතියි. ගොඩක් වෙලාවට ‍බ්ලොග් එකට ලියන්න ගොඩක් දේවල් මතක් වෙන්නෙ ඔය වෙලාවට. ඒ ගමන් පුංචි නින්දකුත් යනවා. නින්දත් නො නින්දත් අතර යන ඔය ගමන ඇණ හිටින්නෙ රියදුරු මහත්තයට චූන් වෙලා "බ්රාාාාාාා........ස්" ගහලා බ්රේක් එකක් ගහපු වෙලාවට. මගේ ඔළුව වැදිච්ච සිද්දිය කවුරැත් දැක්කද කියලා පොඩ්ඩක් වට පිට ඇහැ ගහලා මම ආයෙත් මගේ සුන්දර සිහින ලෝකෙට ඇතුළු වෙනවා. කොච්චර නම් නිදා ගත්තත් ගේ කිට්ටු වෙද්දි මට ඉබේම ඇහැරෙනවා. එකම එක දවසක් විතරක් ගෙදරට වංගු දෙකක් විතර පල්ලෙහාට ගිහිං බැහැලා කට්ට කලුවරේ බයට සින්දු කිය කිය ගෙදර ආවා. එදා ඉදං අද වෙනතුරු මම ගේ කිට්ටු වෙද්දි පොඩ්ඩක් ඇලට් එකේ ඉන්නෙ.

අඩි 5යි අඟලක් උස මං වගේ කොට ජීවිත වලට අල්ලන්න තබා හිතන්නවත් බැරි තරම් උසක තියෙන බෙල් එකත් විභාගේ පේල් වෙච්ච දොස්තර මහත්තයට කියලා ගහගෙන මම අපේ ගේ ගාවින් බහිනවා ගෙදර ඉන්න බල්ලො දෙන්නගේ උණුසුම් පිළිගැනීම මැද.

ඔන්න ඕකයි මගේ බස් රථයේ කථාව.........!

ඔබ

මගේ හෙවනැල්ල වගේ මගේ දුක සැපේදි මගේ ලඟින්ම ඉන්න මගේ ආදරේ ගැන ගොඩාක් ආදරේ හිතුන වෙලාවක ලියවුනු කවියක් නොවන කවියක්......!


ඔබ,
දෙතොලග නිතරම රැදෙන කවියක්,
මගේ ඇස් රතු කරන කඳුළක්,
මා වෙහෙස කරවන සිනහවක්,
හදවතට ඇවිත් යන හුස්මක්,
දිවා රෑ ගැහෙන හද ගැස්මක්,
මා තනි නොකරන සෙවනැල්ලක්,
නින්දෙනුත් පෙනෙන සිහිනයක්,
හිතම මත් කරන මී විතක්,
වැටෙන්නට නොදෙන වාරුවක්,
මග එළිය කරන තරු වැටක්,
මා තෙමන ආදර වැස්සක්,
මා වටා එතෙන මල් සුවදක්,
කන්න බැරි සැර මිරිස් කරලක්,
වෙහෙස නිවන සුව නින්දක්,
දෙවියන් දුන් අනඟි වරයක්,
රසම රස ස්ට්‍රෝ‍බෙරි පුඩිමක්,
පාට දහ අටක දේදුන්නක්,
ඉවරයක් නැති විශ්වයක්,
නිතර නෙත් හොයන රස දසුනක්,
මගේ මුළු දිවියම කෙටියෙන් ලියූ කල
ලැබුනු ලස්සනම වචනයක්..........!

Feeling Blue

නිල් අහස,නිල් මුහුද,නිල් ඇස් විශ්වයේ ඈතට ගිහින් බැලුවොත් අපි මේ දැන් ඉන්න නිල් පෘතුවිය.
මේ වගේ මම කැමතිම පාට වට පිටාවේ හැම තැනම වගේ තියෙන එක මොන තරම් දෙයක්ද?
මතක ඇති කා‍ලෙක ඉදලා මගේ කැමතිම පාට නිල්.
ඇඳුමක ඉඳලා කොණ්ඩෙට දාන්න wool band එකක් ගන්න ගියත් මගේ ඇහැ යන්නේම නිල් පාට දේවල් වලට.
විශේෂයෙන්ම නිල් සාරිය මගේ ප්‍රියතම ඇඳුම.නිල් පාටයි , මායි අතර ලොකු බැඳීමක් තියෙනවා කියලා මට හිතෙනවා.
හොඳට අස් කරලා තියෙන වෙලාවකට මගේ ඇඳුම් අල්මාරිය ඇරලා බැලු‍වොත් හැම තට්ටුවේම නිල් පාට ඇඳුම් අඩුම ගානේදෙකක් වත් තියෙනවා දකින්න පුළුවන්. English එකෙන් ‍feeling blue කියන්නෙ "දුකින් ඉන්නවා" කියන අදහස.ඒත් මගේ අදහස නම් feeling blue කියන එකේ තේරැම "සතුටින් ඉන්නවා" , "නැවුම්ව ඉන්නවා" කියලා වෙනස් වෙන්න ඕන කියන එක.මම දකින්නේ නිල් පාට නැවුම් බවේ හා පිවිතුරැ බවේ පාටක් විදියට.
හිහ් හිහ්.......! සුද්දන්ට සිංහල කියවන්න පුළුවන්නම් මට නඩු දායිනේ.
අද මම බ්ලොග් එකට Post කරන්න සටහනක් ලියන්න හිතාගෙන මගේ Notebook එක අරගෙන ඇඳට නැඟලා වට පිට බැලුවා.එතකොටයි මම දැක්කේ මම ඇඳන් ඉන්නේ නිල් පාට Jersey එකක් කියලා. මගේ ඇඳට දාලා තිබුනේ නිල් පාට Bed sheet එකක්.ඇඳ ‍කොනේ මම අද වැ‍ඩට ඇන්ද නිල් පාට සාරි‍ය නමලා තියෙනවා. බාගෙට ඇරිච්ච Hand Bag එකෙන් මගේ නිල් පාට මූණ පිහදාන පුංචි Towel එකයි නිල් පාට කු‍ඩෙයි පේනවා. මෙහෙම කියා‍ගෙන කියා‍ගෙන යද්දී ඔයාලගේ හිතේ මගෙන් අහන්න ප්‍රශ්නයක් නලියන බව මට දැනෙනවා. හිහ් හිහ්.......! ඒත් ඒ ප්‍රශ්නෙ මගෙන් අහන්න නම් එපා.
I am always feeling Blue.

බ්ලොගීගේ ඩයරිය

"බ්ලොගීගේ ඩයරිය"මේ මගේ අළුත්ම බ්ලොග් අඩවිය.හැමදාම සිද්ද වෙන හැමදේම දාලා බ්ලොග් එකක් ලියන්න හිතුනා.කැමතිනම් ඒ පැත්තටත් ගොඩ වෙලා එන්න

‍මේ සාමයේ වසරයි

සුභ ආරංචි ‍ගොඩාක් එක්ක අළුත් අවුරැද්දක් ආරම්භ කරන්න ලැ‍බෙන එක කොච්චර නම් වාසනාවක්ද?
කිලිනොච්චිය මුදා ගත් අපේ සහෝදර රණ විරැවන්ටත් අ‍නෙක් සියළුම ‍දෙනාටත් සාමයෙන් සපිරැණු සුභ නව වසරක් වේවා කියලා 2009 වසරේ පළමු බ්ලොග් සටහන ආරම්භ කරනවා.
ඉතිං ‍පහුගිය මාසේ ගැන කියනවා නම්, හරිම කාර්ය බහුල ඒ වගේම විනෝද‍යෙන් ‍ගෙවිච්ච මාසයක් හැටියට හඳුන්වන්න පුළුවන්. 14,15,16 මේ දවස් තුනේම මම හිටියේ නුගේගොඩ අපේ ප්‍රධාන ආයතනයේ පැවැත්වුන IPICT Training එකේ. බදුල්ල branch එ‍කෙන් මායි නදීශා අක්කයි තමයි ගියේ. දවස් තුනක් තිස්සේ උදේ හවස නාරාහෙන්පිට නුගේගොඩ බස් වල තැම්බි තැම්බි අපි දෙන්නා කාපු කට්ට මතක් වෙනකොට දැනුත් වමනෙ යන්න එනවා. Training එකේ හැටියට අන්තිම මොහොත වෙනකල්ම මම හිතුවෙ නෑ මම pass ‍වෙයි කියලා. දෙයියනේ කියලා අපි දෙන්නම pass වෙලා තිබුනා. ඉතිං අපේ branch එක ගොඩ දාගත්ත ආඩම්බරයත් කද මලු බැඳගෙන 16 රෑ අපි ගම රට බලා නැව්(බස්) නැග්ගා.

පහුවදා උදේ office එකට ගියාම මාර පිළිගැනීමක් තිබුනෙ. ඒ අතරම අපේ students ලා ටික හරි හරියට ලෑස්ති වෙන‍වා අපේ Get Together එකේ වැඩ වලට. 23 ‍වෙනිදා 2.30 අපේ office එකේ උඩු මහලේ අපේ Get Together එක "SomosDeReonión (Together We Are)" ‍බොහොම ලස්සනට පැවැත්වුනා.
Photos බලනවානම් මෙන්න link එක.
http://www.facebook.com/album.php?aid=5502&l=d011b&id=1610570444

24, 25, 26 අපි නිවාඩු. 27 ආයෙත් සුපුරැදු පරිදි වැඩ. 1 වෙනිදා ආ‍යෙත් නිවාඩු . ඒත් පුරුද්දක් විදියට අපි office එකට ඇවිත් කිරි උතුරවලා කාලා බීලා පොඩි පහේ fun එකක් අරන් තමයි යන්නේ.
ඊට පස්සේ කට්ටියම මුතියංගණ පන්සලටත් ගියා.
http://www.facebook.com/p.php?i=1610570444&k=6WMYPX63T42M5CFBQJYYXS

ඊටත් පස්සේ අපේ දවසේ අවසාන අදියර හැටියට නිල් දිය යහන බලන්න ‍ගියා. එච්චරයි.

හැමෝටම ජය වේවා!!!